Uit boek ‘Eet gewoon. Een eetstoornis. En nu?’
(…) Op een zondag had ik mezelf voorgenomen koffie te drinken met een gebakje omdat mijn zus en haar vriend ook kwamen. Toen ze aankwamen, hadden ze al koffie met gebak gehad bij iemand anders.
Ze moesten niets hebben en ik nam dan ook maar niets.
Dat zorgde voor een stresserende situatie, waardoor heel mijn zondag lastig verliep.
Bovenstaande situatie is een typisch voorbeeld van wat er gebeurt als plannen niet doorgaan of plotseling veranderen. Weg is de gecontroleerde situatie!
Amanda* is zo zorgvuldig bezig geweest met plannen en plots gebeurt er iets wat in het dagelijks leven nu eenmaal gebeurt: de plannen wijzigen.
Spontaniteit is iets dat bij personen met een eetstoornis volledig verdwijnt, samen met de kilo’s.
(*Amanda was de naam van mijn eetstoornis.)
Dagboek dinsdag 23 juni 2015
Vanochtend was er een groepstherapie waarin we bespraken hoe de omgang in de groep in het algemeen verloopt. Ikzelf beschouw het hier als een veilige omgeving, even weg van de ‘buitenwereld’. Verder gaf ik aan dat ik nog te veel nadenk over hoe de anderen over mij denken.
Vooral uiterlijk dan.
De enige gedachte die ik heb: waarschijnlijk denken ze hier dat ik geen probleem heb, want ik zie er niet uitgemergeld uit.
Ik besprak het bij de psycholoog. Ik denk nog te veel ‘als ik goed eet, denken de mensen dat het goed gaat’, ‘als ik er gezond en niet mager uitzie, denken de mensen dat het goed gaat’.
Ik gebruik mijn uiterlijk om mezelf te uiten.
De psycholoog raadde me aan om te praten met mijn vrienden, kennissen, familie over deze gedachtegang. Zolang deze gedachte er is, maak ik het mezelf enkel moeilijker en zal het niet lukken om meer te eten en wat bij te komen.
Hier is het een veilige omgeving.
De mensen hier weten dat een eetstoornis veel ruimer is dan wat je ziet.
Iedereen heeft ogen gekregen om mensen uiterlijk te bekijken, maar niemand heeft een speciaal paar ogen gekregen om de gedachtegang van iemand te zien.
Ik wil werken aan communiceren door aan te geven hoe ik mij voel.
Niet door het te tonen aan de hand van mijn gewicht, mijn uiterlijk en depressief te zijn, maar door te praten.
Terug naar spontaniteit
Het verlies van spontaniteit door een eetstoornis raakt zoveel meer dan alleen eten.
Het sluipt binnen in elke hoek van je leven: je sociale plannen, je dagelijkse routine, zelfs hoe je op kleine dingen reageert.
Alles lijkt ineens een groot ding te worden als het niet volgens plan gaat.
En dat maakt het leven… behoorlijk zwaar.
Maar weet je wat? Het hoeft niet perfect te zijn.
Het is juist oké als dingen niet lopen zoals je dacht.
Stel, je maakt een plan voor de dag en ineens verandert er iets. Wat als je jezelf dan een beetje ruimte geeft?
Bijvoorbeeld door te denken: “Oké, het is anders, maar dat betekent niet dat het meteen misgaat.”
Wat vaak helpt, is praten.
Laat anderen weten hoe je je voelt.
Misschien voelt dat spannend of kwetsbaar, maar het kan zoveel opluchting geven.
Mensen om je heen kunnen je steunen, en misschien zie je dan dat je niet alleen bent in hoe je je voelt.
Spontaniteit weer terugvinden betekent niet dat je helemaal los moet laten.
Het gaat erom dat je een beetje meer leert meebewegen.
Kleine stapjes, niks groots. Het is een proces, en dat mag ook.
Je hoeft echt niet meteen alles perfect te doen, en dat is helemaal oké.
Iedere keer dat je het toelaat om iets onverwachts te doen of iets anders te proberen, geef je jezelf een beetje meer vrijheid.
En die vrijheid voelt uiteindelijk zoveel lichter dan die constante controle.
Je bent zoveel meer dan wat je eet, hoe je eruitziet of wat anderen misschien denken.
Echt waar.
_____
Gesigneerd exemplaar ‘Eet gewoon. Een eetstoornis. En nu?’ aankopen.
Het boek “Eet gewoon” van diëtiste Leen Seminck biedt zowel persoonlijke inzichten als professionele begeleiding bij eetstoornissen.
Met dagboekfragmenten en praktische tips is het waardevol voor zowel patiënten als hun omgeving.
Meer blogs:
Door Leen Seminck | Oprichter en CEO Strak Plan & Penstripe_